بعد از مدتها تا حالا اینقدر به خودم نزدیک نبودم. مثل همون نوشته های تکراری که تو کتابای مزخرف روانشناسی نوشتن شد مطمئنم یه حس زودگذر نیست و ازش خسته نمیشم حتی اگه بارها شکست بخورم. خودمو از زندگی ای که میخواستم دور کردم انگار که اصن همچین چیزی تو فکرم نبوده سعی کردم فراموشش کنم و کردم. از اون به بعد هیچوقت خوشحال نبودم یا حداقل شوق زندگی نداشتم. الان نمیخوام برگردم فقط میخوام این جاده رو به اون جاده وصل کنم: و چقد در نظرم غیرممکن میاد! مربی منچستر تو کنفرانسهای خبریش حرفای خوبی میزنه حرفاش همیشه به دلم میشینه انگار که به دوربین زل میزنه و صاف به من میگه: "قله ها اونجان که ما فتحشون کنیم. من یه کوه خیلی خیلی سخت دارم و هیچ چیز غیر ممکن نیست"
درباره این سایت